YOLCULUK VE İLK TAVAF
Mahmut Ustaosmanoğlu Efendi Hazretleriyle Haziran ayında yapmış olduğumuz umre vesilesiyle, geçen sayımızda sizlere Beytullah'la ve oradaki atmosferle alâkalı güzel bir şiir arz etmiştim. Böylece umreye gidemeyen kardeşlerimiz de, mâna âleminde ruhen bir yolculuk yaparak, oranın mânevî havasından bir nebze olsun istifade etsinler diye ümit etmiştim. Fakat daha sonra gittiğimiz pek çok yerlerde görüştüğümüz kardeşlerimiz, bunu sadece bir şiirle geçiştirmeyip, Efendi Hazretleriyle yapılan bu umrenin nasıl geçtiği ve orada neler yaşandığıyla alâkalı olarak ayrıca yazmamızı rica ettiler, hatta bu isteklerini ısrarla defalarca bizlere bildirdiler. Tabi-î sizlerin bu samimî ısrarlarını göz ardı etmemiz mümkün olmadığından yazmaya karar verdik. İnşallah bu yazımızda, geçen sayıdaki yazımızın devamı kabilinden olsun ve dilimizin döndüğünce bu umre ziyaretini anlatmaya gayret edelim.
Efendi Hazretleri ile otuz mayıs pazartesi günü akşam dokuz uçağıyla, yarım saat kadar bir rötarla beraber mukaddes yolculuğa başladık. Elhamdülillah hiçbir problem yaşamadan Cidde havaalanına indik, oradan da otobüslerle Mekke'ye hareket ettik. Gece Harem'e varmıştık. Tabi-î Efendi Hazretleri bir hayli rahatsızdı. Bunun üzerine bir de yol yorgunluğu eklenince, gider gitmez umreyi yapmak mümkün olmadı. Dolayısıyla Efendi Hazretlerimizin sıhhat durumu göz önüne alınarak uygun bir saat belirlendi ve o saatte umre tavafı yapılması kararlaştırıldı…
Tabi-î böylesi çok daha iyi oldu. Çünkü Türkiye'nin birçok yerinden, hatta yurt dışından dahi pek çok kardeşimiz Mahmut Efendi Hazretlerinin umreye gideceğini haber almışlar ve onunla beraber umre yapabilmek arzusuyla, dünyanın değişik coğrafyalarından o mübarek beldelere sel olup akmışlardı. Öyle ki, Efendi Hazretlerinin namını, şanını duymuş, fakat bugüne kadar bir kere olsun, onun nur yüzünü görmek, mübarek elini öpmek nasip olmamış pek çok kardeşimiz, bu umreyi bir fırsat kabul ederek, işini gücünü bir kenara bırakıp Beytullah'a koşmuştu. Şayet biz gider gitmez umremizi tamamlamış olsaydık, işte bu hevesle gelen pek çok kardeşimiz Efendi Hazretleriyle umre yapma fırsatını kaybetmiş olacaktı. Yani hülasa olarak; umre tavafını bir müddet tehir etmek, herkes için bir hayır oldu. Böylece bütün kardeşlerimiz, bu büyük fırsattan istifade etme imkânı buldular.
Evet, 'Hayatını Kur'an'ın hizmetine adayan, yüz binlerce insanın hidayetine vesile olan yirmi birinci asrın müceddidi Mahmut Ustaosmanoğlu Hazretleri, filan saatte umre tavafını yapacak. Bu haber birkaç saat gibi kısa bir zamanda kulaktan kulağa yayılmış, neredeyse Harem–i Şerif'te duymayan kalmamıştı. Bu anı bekleyen herkes heyecanla hazırlıklarını yapmaya başladı. Birkaç gün evvel Mekke'ye gelip umrelerini yapanlar, Mahmut Efendi Hazretleriyle de umre yapabilmek için en yakın Mikat mahalli olan Ten'im Mescidi'ne gidip, tekrar ihrama girdiler. İhramdan çıkmamış olanlar ise, zaten hazırlıklıydılar.

KÂBE, EFENDİ VE
İHVANINI BEKLİYOR
Saatler geçiyor, Efendi Hazretlerimizin umre tavafı yapması için kararlaştırılan vakit yaklaşıyordu. Binlerce umreci Beytullah'ın etrafında ihramlı olarak Mahmut Efendi Hazretlerini beklemeye koyulmuştu. Öyle ki; Kâbe'nin duvarından itibaren birkaç metre metaf alanı dışında, her yer tıklım tıklım doluydu. Bu mevsimde bu kadar kalabalık bir umre kafilesine bundan önce pek rastlanmamıştı. Beytullah belki bu duruma ilk defa şahit oluyordu. Bunu sadece üç beş kere gelenler değil, her sene umreye gelenler söylüyor:
"Biz şu kadar kere umre yaptık, böyle kalabalık görmedik." diyorlardı. Hatta orada yaşayan Araplar dahi bu hınca hınç kalabalığa şaşırmışlar, merakla bunun sebebini soruyorlardı.
Bu mahşerî kalabalığı görünce insan kendisini ister istemez hac mevsiminde zannediyordu. Hele Hacerülesved çizgisinden itibaren Abdülaziz kapısına kadar olan tarafta, Mahmut Efendi Hazretlerinin ihvanı ve sevenleri, tesbih taneleri gibi sıra sıra dizilmişlerdi. Sanki namazda tahiyyattaymış gibi diz üstünde oturmuş, büyük bir sükûnet ve sessizlik içinde Üstadlarını bekliyorlardı. Bu arada kimisi zikirle meşgul oluyor, kimisi tefekkür ve murakabeye dalmış, kimisi de hayran hayran Beytullah'ı seyrediyordu.
Diğer taraftan, simsiyah çarşaflarına bürünmüş âdeta birer iman abidesi gibi bekleşen annelerimiz ve bacılarımız… Onlar da bu umre tavafına iştirak etmek için Üstadın geleceği saati bekliyorlardı. Tabiî onlar erkekler içine karışmayıp ayrı bir grup hâlinde bekleşirlerken, kıyafetlerinin o simsiyah görüntüsü, Beytullah'ın kıyafetinin rengiyle ne kadar da uyum içindeydi.
Hac mevsiminden sonra bu mevsimde umre için gelenlerin sayısı genelde az olduğundan, Harem sakin oluyordu. Bu sebeple de Beytullah'ın bazı bölümleri tadilata alınmış ve etrafı çevrilmişti. Lâkin Efendi Hazretleri vesilesiyle binlerce seveni o mübarek beldeye akın edince, tadilât yapılan bölümlerde namaz kılınamadığı için, Haremin diğer yerlerinde de yer bulmak neredeyse mümkün olmuyordu. Ve Beytullah hac mevsimindeki gibi doluyor taşıyordu.
Efendi Hazretlerimizin geleceği vakit yaklaştıkça bu mahşerî kalabalık artmaya devam ediyordu. Bir tarafta bembeyaz ihramlarıyla erkekler, diğer yanda Kâbe'nin rengine bürünmüş hanımlar, gözün beyazı ve siyahı gibi bir bakış olmuş Mahmut Efendi Hazretlerinin yolunu gözlerlerken, diğer taraftan Harem'de görevli olan polisler nedense panikleyerek, telsizlere sarılmışlar ve takviye kuvvet istiyorlardı. Zira az öncede belirttiğimiz gibi, haccın dışında bu mevsimde böyle bir kalabalığa alışkın olmadıklarından tedirgin olmuşlardı. Ama öte yandan böylesine bir kalabalığın sessiz sedasız, hiçbir taşkınlık göstermeden rahatsızlık vermeden oturmaları da onları rahatlatıyordu. Çünkü değil böylesine mahşerî bir kalabalık, hangi milletten olursa olsun çok küçük kafileler dahi böylesine sessiz olamıyorlardı. Ve görevli polisler merakla soruyorlar:
"Ne bekliyorsunuz?"
"Umre tavafı yapacağız."
"Madem öyle, tavafa başlayın, niçin oturuyorsunuz?! Kimi bekliyorsunuz?!"
"Umre tavafımızı Mahmut Efendi Hazretleriyle beraber yapmak istediğimiz için, onun gelmesini bekliyoruz."
Bu türden cevaplar alan görevli Arap polisler son derece şaşırıyorlar ve bir zatın, bir Allah dostunun bu kadar sevildiğine, o zatla tavaf etmek için binlerce insanın böylesine bekleştiğine ilk defa şahit olup hayretlerini gizleyemiyorlardı.